Μερικές φορές η δουλειά του δημοσιογράφου είναι βάρβαρη.
Πεθαίνει κάποιος κι εσύ πρέπει φυσικά να γράψεις, να μιλήσεις το συντομότερο
δυνατό. Εκεί που θα ήθελες να σιωπήσεις, πρέπει να γεμίσεις το κενό με λέξεις.
Κι αν ο θάνατος είναι μακρινός, έχεις την αναγκαία απόσταση για να παραμείνεις
ψύχραιμος.
Τι γίνεται όμως όταν μια –δυο μέρες πριν, κοίταζες στο σημειωματάριό
σου το τηλέφωνο του ανθρώπου που δεν ζει πια κι έλεγες πως θα τον πάρεις
τηλέφωνο μέσα στις επόμενες μέρες; Κι όταν αυτό το τηλεφώνημα δεν έγινε ποτέ;
Ήταν την Κυριακή, την τελευταία μέρα του Ιανουαρίου που είδα
τη φωτογραφία του Γιώργου Ζουγανέλη στο διαδίκτυο. Και δίπλα την αγγελία
θανάτου. Είχε φύγει την προηγούμενη μέρα. Τι ειρωνεία. Παραμόνή των Τριών
Ιεραρχών. Στη γιορτή της Παιδείας. Αυτός. Ένας θεολόγος, που υπηρέτησε όσο
ελάχιστοι την υπόθεση της Παιδείας.
Τον είχα συναντήσει πρώτη φορά όταν εργαζόμουν στο τότε
Ινστιτούτο Διαρκούς Εκπαίδευσης Ενηλίκων. Πήγα στον Κορυδαλλό. Στο Σχολείο
Δεύτερης Ευκαιρίας (ΣΔΕ) που αυτός υπήρξε ο θεμελιωτής του. Ο άνθρωπος που
έδωσε πραγματικά τη δεύτερη ευκαιρία. Έμμεινα έκπληκτος. Μια όαση πίσω από τους
τοίχους της φυλακής; Μίλησα με τους μαθητές. Μίλησα με τους καθηγητές. Ναι,
σκέφτηκα, υπάρχει ελπίδα όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι και τέτοιες δράσεις.
Κάθε κουβέντα κατέληγε στον αγαπημένο διευθυντή. Οι κρατούμενοι μαθητές και οι
δάσκαλοι συμφωνούσαν: Ψυχή του Σχολείου ήταν ο Γιώργος Ζουγανέλης…
Φρόντισα να μαθαίνω περισσότερα. Η δράση του σχολείου
έβγαινε έξω από τους τοίχους. Με κάθε τρόπο έσπαγε την απομόνωση. Κι αυτός ο
διευθυντής ήταν εκεί χαμογελαστός, εκπέμποντας ωστόσο μια μεγάλη δύναμη, να
κάνει ό,τι χρειαζόταν για να γίνονται όλο και περισσότερα.
Τον είδα αυτά τα Χριστούγεννα όταν βρέθηκε στο Μουσείο
Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης για την παρουσίαση ενός βιβλίου. Είδε τις συλλογές
και πρότεινε να γίνει μια έκθεση στο ΣΔΕ και να πάμε εκεί να μιλήσουμε για τα
προγράμματα, για την ιστορία της εκπαίδευσης και άλλα πολλά. Είπαμε να
μιλήσουμε σύντομα. Με τη νέα χρονιά.
Ήταν το ραντεβού που σκεφτόμουν και δεν έγινε ποτέ. Το κενό
είναι δυσαναπλήρωτο.
Κι είναι από τις φορές που θα χαιρετήσω πραγματικά μια
υπουργική απόφαση. Διαβάζω:
«Η μετονομασία του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας της Φυλακής
Κορυδαλλού σε «Σ.Δ.Ε. Γιώργος Ζουγανέλης» προβλέπει κοινή απόφαση των υπουργών Παιδείας και Δικαιοσύνης, ως ελάχιστη αναγνώριση της
προσφοράς του Γιώργου Ζουγανέλη, Διευθυντή του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας
(Σ.Δ.Ε.) της Φυλακής Κορυδαλλού..
Ο Γιώργος Ζουγανέλης έφυγε αιφνιδιαστικά από τη ζωή το
Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2016, παραμονή των Τριών Ιεραρχών, αφήνοντας πίσω του τεράστιο εκπαιδευτικό
έργο και βυθίζοντας στη θλίψη την εκπαιδευτική κοινότητα των καταστημάτων
κράτησης.
Ο Γιώργος Ζουγανέλης υπηρέτησε σε αυτή την υπεύθυνη θέση από
τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του Σχολείου το 2005 και υπήρξε στυλοβάτης της
εκπαίδευσης των κρατουμένων. Πολυσχιδής προσωπικότητα, επιστήμονας και
καλλιτέχνης, υπήρξε οργανωτής και εμψυχωτής πολυάριθμων εκπαιδευτικών και
πολιτιστικών δραστηριοτήτων. Με την ολόψυχη αφοσίωσή του στο εκπαιδευτικό του
έργο – η οποία δεν γνώριζε ωράρια απασχόλησης, Σαββατοκύριακα ή άδειες διακοπών
– και τις ικανότητες επικοινωνίας του κέρδισε την αγάπη και τον ανυπόκριτο
σεβασμό των εκατοντάδων εγκλείστων που φοίτησαν στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας,
των εκπαιδευτικών και των σωφρονιστικών υπαλλήλων, ουσιαστικά όλων των ανθρώπων
που είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν από κοντά.» (πηγή: esos.gr)
Κώστας Στοφόρος
